ერთ ქუჩაზე, ცხოვრობდა ერთი გოგონა, რომელსაც ნატალი ერქვა. ის 13 წლის იყო. ნატალი ყოველ დღე მხიარულად დადიოდა სკოლაში, მაღაზიებში, ქუჩაში. სიცოცხლე უხაროდა, მოსწონდა და უყვარდა საკუთარი თავი.
მიუხედავად იმისა, რომ ნატალი საერთოდ არ გავდა დედას, არასდროს არ შეჰპარებია ეჭვი იმაში, რომ ნაშვილები იყო. ერთხელ მან დედას ჰკითხა:
- დედა, ყველა მეუბნება რომ არ გგევარ და მეც ვერ ვხედავ ჩვენს თავში მსაგვსებას. მე შავგვრემანი ვარ, შენ ქერა. მე მწვანე თვალები მაქ, შენ ლურჯი. არც მამას ვგევარ. რატომ?
დედას ცოტა გაუჭირდა პასუხის გაცემა, მაგრამ არ დაიბნა და შვილს უპასუხა:
- ზოგჯერ შვილები ბებიებს ემსგავსებიან. შენც ბებიაშენს გევხას.
და ანახა ბებიას ბავშობის სურათი (სინამდვილეში კი ეს თვითონ ნატალი იყო). გოგონამ მართლაც დიდი მსგავსება დაინახა. გავიდა დღეები, ნატალი დღითიდღე იზრდებოდა და ბევრ რამეს ხვდებოდა, ერთის გარდა: რატომ უთვალთვალებდა სკოლასთან ერთი ქალი ყოველ დღე. ნატალის ცოტა ეშინოდა კიდეც, ნელნელა ეს შიში მატულობდა. ნატალიმ გადაწყვიტა სხვა გზით ევლო, ის გზა უფრო გრძელი იყო მაგრამ უსაფრთხო. რამოდენიმე დღე უცნობი ქალი აღარ ჩანდა. გოგონამ შვება იგრძნო, იფიქრა რომ თავი დამანებაო მაგრამ მწარედ შეცდა. ერთი კვირის შემდეგ უცნობი ქალი იმ გზაზეც შეამჩნია. ნატალის ძალიან შეეშინდა, მაგრამ ამის მოყოლა დედასთვის არ უნდოდა. ერთხელაც, უცნობი ქალი გოგონას მიუახლოვდა. ნატალის ფერი შეეცვალა, შიშის ოფლმა დაასხა. ნატალიმ ჰკითხა:
- რრრა რრაა გინდათ?
უცნობმა ქალმა გაუღიმა და უპასუხა:
- ვიცი, ყოველდღე მხედავ და ალბათ ცოტა გეშინია ჩემი, გაინტერესებს თუ რატომ გითვალთვალებ. ახლავე გეტყვი. ჩვენ ერთმანეთთან დიდი კავშირი გვაქ. თუ კარგად დამაკვირდები შეამჩნევ, რომ რაღაცით გგევარ.
ნატალი მართლაც დააკვირდა და შეამჩნია მსგავსება. ქალმა გააგრძელა:
- მე დიდი ხანია ვფიქრობ და გადავწყვიტე ყველაფერი მეთქვა. აი, გამომართვი ეს ყუთი და ნახე. ამ ყუთში დევს წერილი, სადაც ყველაფერი წერია და ასევე მცირეოდენი საჩუქარი.
ნატალიმ ყუთი გამოართვა და სახლში წავიდა. მას ძალიან ეჩქარებოდა, ძალიან აინტერესებდა თუ რა იდო ყუთში...
.jpg)
.jpg)
.jpg)
